Onze bestuurder Dave Ensberg-Kleijkers verlaat na 3,5 jaar Stichting Biezonderwijs. Deze week liep hij voor ‘t laatst door de schoolgangen. Leerlingen die hem vrolijk toespreken in de ochtend (‘Goedemorgen meneer Dave!’) gaat hij oprecht missen. “Ik ben gemaakt voor het speciaal onderwijs, ik heb minder met leerlingen waarbij alles vanzelf gaat. Ik wil er graag zijn voor kinderen die extra hulp nodig hebben.”
Veel leerlingen herkennen Dave en spreken hem aan zodra hij binnenstapt. Neem de elfjarige Isis, ze is een leerling op onze speciaal onderwijsschool De Bodde. Elke keer als ze Dave in de gang ziet lopen, roept ze stralend: ‘Hé Dave!’. En zo zijn er nog vele anderen. Ze willen van alles van hem weten, waarom hij een roze overhemd draagt (‘dat is toch voor meisjes?’) en welke schoenmaat hij heeft. Dave: “Je kunt je dag toch niet beter beginnen? Dat zijn de dingen waar ik heel blij van word en waar ik ook in heb geïnvesteerd. Het is mijn missie geweest om kinderen het gevoel te geven dat ze zichzelf mogen zijn, dat ze gezien worden.”
Is jouw missie bij Biezonderwijs geslaagd?
Ja, dat denk ik wel. Maar dat heb ik niet alleen gedaan, dat hebben we samen met onze collega’s gedaan. Onze leerlingen zijn een prachtige doelgroep waarbij het leren niet vanzelf gaat. Juist deze kinderen hebben hulp nodig en willen als mens gezien worden. Bij ieder besluit dat er genomen moest worden, stelde ik mezelf de vraag: ‘Wordt een kind hier gelukkig van?’ Bij mijn nieuwe werkgever Jantje Beton gaat het ook om de ontwikkeling van kinderen in kwetsbare posities, hoe kunnen wij ze meer buiten laten spelen? Ook op die plek zal ik mij blijven inzetten voor de toekomst van onze kinderen.
Welke moment is je het meest bijgebleven in jouw tijd bij Biezonderwijs?
4 januari 2016, de dag waarop 86 vluchtelingenkinderen bij ons op school kwamen, het merendeel afkomstig uit Syrië. Onze medewerkers hebben in drie maanden tijd alles geregeld om de kinderen te kunnen ontvangen. Vanaf die dag konden zij eindelijk weer kind zijn, naar school gaan en buitenspelen met elkaar. Ouders stonden huilend in de gang omdat ze zo blij waren dat hun kinderen weer naar school gingen. Een emotioneel moment, ook voor mijzelf omdat mijn ouders, broer en zus ook vanuit Suriname naar Nederland zijn gevlucht.
Waar ben je het meest trots op in jouw tijd bij Biezonderwijs?
Op veel dingen ben ik trots. Onze expositie met droombeelden heeft me echt kippenvel bezorgd. We hebben alle leerlingen gevraagd om hun droombeelden met ons te delen. Hartverwarmende droombeelden over de toekomst van hun school. De inzendingen leverden zulke mooie ideeën op. Leerlingen van De Bodde gaven aan dat ze van dieren hielden, zo is therapiehond Bodhi er gekomen. Hij is van toegevoegde waarde, je ziet dat hij een positieve uitwerking heeft op de kinderen. Op dat soort kleine dingen ben ik oprecht trots, de kinderen zijn voor mij leidend. Ook trots ben ik op onze scholen Parcours en het Praktijkcollege, zij stonden er drie jaar geleden niet goed voor. Er is veel verbeterd binnen de scholen, zij hebben zich de afgelopen jaren sterk ontwikkeld.”
Wat is jouw grootste valkuil gebleken?
Ik heb zoveel ideetjes in m’n hoofd, dat ik daar meteen iets mee wil doen. Dat is altijd zo geweest. Maar wat bij mij in mijn hoofd zit, zit niet meteen in het hoofd van een ander. Soms mag ik wel iets meer geduld opbrengen. Dan moet ik vasthouden aan mijn voornemen: eerst aansluiten en dan bewegen. Ook bewaar ik het liefste de harmonie, ik beland niet graag in een strijd. Vooral omdat ik er vertrouwen in heb, dat er ook andere oplossingen zijn dan het conflict opzoeken. Maar soms kun je niet anders. Dat mag ik me best meer realiseren.
Zien we je nog terug in het onderwijs?
Dat zou heel goed kunnen, maar ik weet nog niet op wat voor manier. Sommige collega’s verwachten mij terug te zien in de politiek, maar dat is niet mijn doel. Eén ding is zeker, voor mij ligt niets vast in het leven. Zo had ik nooit gedacht om onderwijsbestuurder te worden op zo’n jonge leeftijd (Dave kwam op 31-jarige leeftijd bij Biezonderwijs en was de jongste onderwijsbestuurder van Nederland red.). Het is me overkomen, ik ben dicht bij mezelf gebleven en heb mijn kompas gevolgd. Met mijn intrinsieke motivatie om echt iets te kunnen betekenen voor kinderen en mijn denkvermogen heb ik het best ver geschopt. Maar mijn mooiste ‘carrièrestap’ is toch echt het vaderschap, dat ik in december vader heb mogen worden van onze dochter Anna-Rosa.
Wat wil je jouw collega’s nog meegeven?
Er zijn twee collega’s die ik zeker even wil noemen, omdat zij mijn linker- en rechterhand zijn geweest. Gabriël is onze ‘moeder-overste’ van het bestuursbureau, ze heeft me altijd bijzonder goed gefaciliteerd. Dat geldt ook voor onze bestuurssecretaris Hanneke, zij heeft me scherp gehouden en ze heeft me op verschillende manieren ontlast. Ik heb veel respect voor ze en ben dankbaar dat ze mij hebben geholpen om mijn werk te kunnen doen. Aan al onze collega’s wil ik vragen om het kind te blijven zien als kind, en niet alleen als leerling. Benader ze als mens en ben niet alleen een leraar. Blijf nieuwsgierig, blijf je verwonderen over onze kinderen en benader elkaar open en zonder vooroordelen.
In zijn laatste week bij Biezonderwijs sprak Dave ook met Brabants Dagblad over passend onderwijs en zijn bevindingen van het afgelopen 3,5 jaar. Lees hier het artikel.
Op de rand van mijn vertrek als bestuursvoorzitter van @biezonderwijs en mijn start als directeur-bestuurder van @jantjebetonline ben ik door @benackermans geïnterviewd voor het @bdtilburg. Ik ben trots op de samen met collega’s behaalde resultaten en hoopvol voor de toekomst! pic.twitter.com/0ABvCkUew9
— Dave Ensberg-Kleijkers (@Dave_Ensberg) 14 februari 2019
DE KRACHT VAN SAMEN
We werken samen met de leerlingen, hun ouders, onze collega’s en met de mensen en instanties om ons heen. Ieder vanuit zijn eigen expertise, in de wetenschap dat we samen het verschil maken voor onze leerlingen.