Judith loopt met haar keyboard onder de arm door de gangen van SBO Zonnesteen. Ze glimlacht naar een leerling. Ze weet als geen ander: je blij voelen is niet vanzelfsprekend. Jarenlang worstelde ze met depressies. In haar eigen jeugd stelde niemand haar die belangrijke vragen. Hoe voel je je? Hoe gaat het met je? Dat werd haar drijfveer. “Ik wil kinderen helpen zich al jong te uiten. Met woorden én muziek.” Zo geeft Judith méér dan les.

Van huppelende kleuters tot prepubers in groep acht, als vakleerkracht muziek ziet Judith alle leerlingen wekelijks voorbijkomen. Daarnaast geeft ze aan de groepen zeven en acht Saarisnietgek-lessen, waarin kinderen op een laagdrempelige manier leren praten over mentale gezondheid, emo ties en veerkracht. Zo leren ze omgaan met gevoelens als verdriet, stress of boosheid.

“Veel jongeren lopen psychisch vast, meestal rond hun veertiende, vijftiende jaar”, vertelt Judith. “Dat wil ik graag voorkómen door al eerder over gevoelens en veerkracht te praten. Want als je dat al jong leert, sta je sterker in je schoenen wanneer het leven ingewikkelder wordt. Dan kun je ook boos zijn zónder iets stuk te maken óf jezelf of anderen pijn te doen.”

Je hoeft niet alles op te lossen

In de Saarisnietgek-lessen daagt Judith haar leerlingen daarom uit hun gevoel te delen. Verhalen van leeftijdsgenoten zorgen voor herkenning en opluchting. Soms komt er een traantje. Soms steekt een kind voorzichtig een vinger op. Anderen friemelen aan hun veters of kijken naar hun handen.

Judith herinnert zich een meisje dat zich eenzaam voelde. “Mijn mama is vaak druk met mijn gehandicapte broertje. Ze heeft daardoor minder tijd voor mij”, vertelde ze. Judith knikte en gaf haar ruimte om verder te praten. “Dan snap ik dat jij je soms alleen voelt”, zei ze daarna zacht. Het meisje knikte en veegde met haar mouw langs haar wang. Ze voelde zich gehoord. “Je hoeft niet alles op te lossen”, verklaart Judith, “maar het is zó belangrijk dat zij het kan delen.”

C’est la vie

Soms lopen haar twee rollen in elkaar over. Zoals toen ze het nummer C’est la vie van Claude liet horen “We bespraken wat deze uitdrukking betekent en wat bij het leven hoort, ook als het moeilijk is. In het lied vertelt Claude hoe zijn moeder hem leerde omgaan met tegenslagen: het leven is soms zwaar, maar je moet toch door. Kinderen deelden verhalen over scheiding, verlies en zorgen thuis.”

“De combinatie van muziek en emotionele gesprekken geeft kinderen de ruimte én de taal die ze nodig hebben”, besluit Judith. “Hier kan ik écht het verschil maken, want onze leerlingen hebben vaak al veel meegemaakt.”

Zijn wie je bent

Judith geeft al bijna vijfentwintig jaar les bij Biezonderwijs en dat is geen toeval. “Bij SBO Zonnesteen voel ik me onderdeel van een fijn team dat onderling ook steeds meer deelt. Hier kan ik zijn wie ik ben. Dat gevoel wil ik onze leerlingen ook graag geven.”